Καφέ Σαντάν. Ένα από τα ιστορικότερα μπαράκια του Βόλου (και ίσως και όλης της Ελλάδας), με πάνω από τρεις δεκαετίες πολύπλευρης συνεισφοράς στην κοινωνία της πόλης. Η συνεισφορά αυτή δεν περιορίζονταν στο αμιγώς μουσικό κομμάτι (με το ροκ υπόβαθρο και μετέπειτα τη φιλοξενία μουσικών σχημάτων και συγκροτημάτων σε ζωντανές εμφανίσεις), αλλά επεκτείνονταν σε στέκι, σημείο συνάντησης της εκάστοτε νεολαίας και αφορμή για "σκάλισμα" ωραίων αναμνήσεων.
Σαν κτίριο, μπορεί από πρώτης άποψης να μην συγκεντρώνει το πλήθος των αρχιτεκτονικών και μορφολογικών στοιχείων, που θα αναζητούσε κάποιος σε ένα άλλο κτίριο εγνωσμένης ιστορικής αξίας, αλλά είναι σίγουρο ότι μια πιο προσεκτική ματιά θα αποκάλυπτε πολύ περισσότερες αρετές: Η ανθρώπινη κλίμακα (σε αντίθεση με τα όμορα κτίρια), οι αναλογίες των ανοιγμάτων, η τυπική μορφολογία της κεντρικής εισόδου, η υπέροχη μικρή αυλή με τα περίτεχνα κιγκλιδώματα και τα ψηλά δέντρα και τα διακοσμητικά στοιχεία είναι ένα πρώτο δείγμα. Το εσωτερικό του κτιρίου είχε τις δικές του αρετές, οι οποίες διακρίνονταν εύκολα και έδιναν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στο ίδιο το μπαρ.
Η θέση του στο κέντρο της πόλης του Βόλου, εντός του εμπορικού πυρήνα της και επί του πεζοδρόμου Ι.Κονταράτου, ήταν μοναδική. Για τριάντα τουλάχιστον χρόνια αποτελούσε τοπόσημο και ενεργό κέντρο συνάντησης. Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν άντεξε στις πιέσεις για περισσότερο μπετόν, ψηλότερες κατασκευές, απρόσωπους όγκους, περισσότερο κέρδος.
Από καιρό άκουγα για το τέλος της πολύχρονης διαδρομής του Καφέ Σαντάν. Και το περίμενα στωικά. Και το πρωί της 5ης Ιανουαρίου 2010, έγινα μάρτυρας μιας δραματικής στιγμής, την οποία σας μεταφέρω φωτογραφικά.
Οι φωτογραφίες ωστόσο, όσο καλές και αν ήταν, δεν θα μπορούσαν να μεταφέρουν στον αναγνώστη τον πόνο, την απώλεια μνήμης, το μούδιασμα που ένιωσα τη στιγμή που η μπουλντόζα διακρίνονταν πίσω από το παράθυρο του εξωτερικού τοίχου. Έτη μουσικής, παρέας και διασκέδασης εξαφανίστηκαν.
Και ένιωσα το ίδιο υπεύθυνος για αυτό, από τη στιγμή που δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Αλήθεια, αντέδρασε κανείς; Ο Δήμος Βόλου; Η Εφορία Νεοτέρων μνημείων; Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Μαγνησίας; Αμφιβάλλω. Και αν αντέδρασαν, ιδού το αποτέλεσμα.
Κρίμα σε όλους μας που δεν μπορέσαμε να διαφυλάξουμε την ιστορία της πόλης μας, που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε όρθιο ένα όμορφο κτίριο.
