Καπνιστή Πρωτοχρονιά

Βράδυ της 1ης Ιανουαρίου 2012. Μια μικρή οικογένεια (μαμά, μπαμπάς, το 8μηνο κοριτσάκι τους, θείοι και παππούς) αποφασίζουν να πιουν έναν καφέ απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του δημοφιλούς δυτικού Πηλίου και το ηλιοβασίλεμα πάνω από την πόλη. Φτάνουν σε γνωστη καφετέρια έξω από μεγάλο ξενοδοχείο της περιοχής, παρατηρούν από έξω ότι υπάρχουν διαθέσιμα τραπέζια και κινούνται προς την είσοδο. Στην εξώπορτα τους προλαβαίνει υπάλληλος του καταστήματος, ο οποίος παρατηρώντας το καρότσι με το μωρό, προειδοποιεί την παρέα ότι δεν μπορεί να μπει, γιατί «μέσα καπνίζουνε». Ο πατέρας ρωτάει «νόμιζα ότι έχει απαγορευτεί το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους» για να λάβει την απαξιωτική απάντηση ότι δεν μπορούσε να πει κάτι, αφού επρόκειτο για έναν απλό υπάλληλο. Ο πατέρας ξαναείπε ότι προφανώς δεν θα μπορούσε να πάρει απάντηση, αφού συνεχίζουν να παρανομούν. Και η παρέααποχώρησε. Στο Βόλο και το Πήλιο, ελάχιστα καφέ (μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού) διατηρούν τον εσωτερικό τους χώρο χωρίς καπνιστές. Ακόμα και αν έχουν επενδύσει χιλιάδες ευρώ σε θερμάστρες εξωτερικού χώρου και σε παράνομα αντιαισθητικά πλαστικά διαχωριστικά. Και τι γίνεται αν τους καταγγείλεις; Είτε θα «τα βρουν» με τις τοπικές αρχές, είτε θα πουν ότι ενημέρωσαν τον κόσμο και δεν μπορούσαν να επιμείνουν, είτε θα επιχειρηματολογήσουν λέγοντας ότι το κάπνισμα έγινε σε (παράνομα κλεισμένο) ημιυπαίθριο χώρο και όχι στο αυτό καθ’ εαυτό κατάστημα.

Συνεχίζεται λοιπόν η ατιμωρησία του Ελληνάρα. Και νομίζουν όλοι ότι είναι οι περισσότεροι. Δεν γνωρίζουν όμως πόσες οικογένειες, με μικρά παιδιά ή χωρίς, δεν επιθυμούν να εκβιάζονται. Γιατί περί εκβιασμού πρόκειται. Με ρώτησε κανείς αν επιθυμώ να αναπνεύσω πίσσα; Ναι, την ίδια πίσσα που στρώνουν πριν την άσφαλτο, να την βάλω λέει στα πνευμόνια μου. Με ρώτησε κανείς; Δεν το θυμάμαι. Όποιος θέλει να καπνίσει είναι ελεύθερος να το κάνει...μόνος του. Όχι αναγκάζοντας και τον διπλανό του. Και γιατί να τους διώξουν; Επειδή «εκείνος που δεν καπνίζει» είναι διαφορετικός; Δαχτυλοδεικτούμενος;
Και όταν δεν επιμένουμε στα αυτονόητα, στα λίγα θετικά, έχουμε την απαίτηση να προοδεύσουμε σαν κοινωνία και να βρούμε λύσεις σε δύσκολους καιρούς; Να ανασυνταχθούμε και να δούμε την κρίση ως ευκαιρία; Ένας οργανωμένος λαός με αίσθηση του μέτρου και σεβασμό στον συνάνθρωπο θα μπορούσε να τα καταφέρει. Οι νεοέλληνες όχι.
Καλή χρονιά, και του χρόνου...